Historia rasy kota brytyjskiego

O rasie

Kot brytyjski to bardzo stara rasa. Początki tej rasy należy się doszukiwać już w starożytnym Egipcie.

Na Wyspy Brytyjskie koty przywędrowały wraz z Rzymianami , którzy podbijali kolejne kraje europejskie. Miały one za zadanie chronić zapasy pożywienia przed gryzoniami, a że spełniały tę rolę dobrze, były chętnie widziane w obozach rzymskich żołnierzy. Tam też szybko doceniono zdolności łowieckie tych kotów. Kot zadomowił się na Wyspach na dobre i dał zaczątek nowej rasie– kota brytyjskiego. Jednak w tamtym okresie nadal nie był to typowy brytyjczyk. Musiał jeszcze trochę poczekać, zanim zaprezentował się w pełnej krasie.
Dopiero w epoce wiktoriańskiej, w czasach panowania królowej Wiktorii Hanowerskiej, postanowiono rozwijać rasę, by stworzyć konkurencję dla bardzo popularnych kotów orientalnych, które podbijały serca mieszkańców Wielkiej Brytanii.

Okres I Wojny Światowej przyniósł prawdziwe zmiany tej rasy. Wprowadzono do hodowli gen długiego włosa, krzyżując kota brytyjskiego z majestatycznym persem, co było wynikiem powstania długowłosego kota brytyjskiego.

II Wojna Światowa zdziesiątkowała koty wszędzie tam, gdzie toczyły się zacięte walki. Rasa kota brytyjskiego prawie wyginęła.
Po zakończeniu wojny rozpoczęto jej odtwarzanie. Nieliczne osobniki, które przeżyły wojnę, krzyżowano z kotem kartuskim, burmskim i rosyjskim niebieskim. Skutkiem krzyżówek była zmiana budowy kota brytyjskiego, który stał się zbyt wysmukły i delikatny. W latach 50. XX wieku w celu wzmocnienia rasy i nadania jej z powrotem mocniejszej budowy, wprowadzono gen persa niebieskiego.

Kot brytyjski odzyskał swoją dawną, charakterystyczną sylwetkę.